Są też zdania ,że to narzędzie/miecz rybaka. Też mi się wydaje ,że to zbyt ważna relikwia by dać ją od tak. Może to nagrdoa, ale mam pytanie czy papież poprzez podarowanie relikwiimógłby mieć w zamyśle nawiązanie  do Łk, 22, 35-38 na końcu tekstu? 

Z drugiej strony gdyby relikwię darowal Jan XIII to mogłoby być nawiązanie do J 18,11:

«Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie mam pić kielicha, który Mi podał Ojciec?»

No tak :)

Mnie skojarzenia zaprowadziły do Indii ze wskazaniem na kukiri, ale okazało się, że tamtejszy miecz pochodzi z Grecji, gdzie znany był jako machaira. Tak więc cytowany profesor nie ma zielonego pojęcia o czym mówi.

Do miecza otrzymanego przez Mieszka od papieża powinien być również dołączony kapelusz i pas rycerski. Taki zestaw znany jest później jako miecz poświęcany. Zgodnie z opisami na cylindrycznym czerwonym kapeluszu była wyhaftowana biała gołębica, a to w zasadzie niewiele się różni od polskich symboli państwowych.

I takich podarków nie daje się tak sobie. To zawsze była nagroda za prowadzenie polityki, która przysłużyła się chrześcijaństwu. Za sam chrzest nikt takiego miecza nie otrzymywał.

Kukiri to jednak nie ta technologia. Raczej dao (https://en.wikipedia.org/wiki/Dao_(Naga_sword)) z Assamu na wschód od Bengalu, czyli kolebki indyjskich tekstyliów:

Badania metalograficzne i opisowe są tutaj

Dziękuję. Właśnie miałem wspomnieć o tej pracy zleconej przez Muzeum Archidiecezjalne w Poznaniu.  Co prawda nie wyjaśnia ona wszystkiego. Może zamieszcze kilka zdjęć z w/w pracy:

​​​​​​Jak widać miecze/tasaki takiej istniały prawdopodobnie od Iw. n.e. i były znane na bliskim wschodzie. XIIIw. to prawdopodobny koniec lat ich produkcji. 

Pani kustosz mówi:

"Fachowcy stwierdzili, że jest to na pewno narzędzie pochodzące z basenu Morza Śródziemnego, zrobione dobrą, klasyczną rzymską metodą, tzw. trójwarstwową. Rdzeń wykonano z miękkiego metalu, otoczono go z dwóch stron płatami metalu miększego, który został poddany obróbce cieplnej (po rozgrzaniu i kuciu zanurzony w płynie chłodzącym). To spowodowało, że bardzo ładnie się zahartował. - Kopii tak się nie robi. Przygotowując ją bierze się kawałek metalu, kuje się go i nie bawi się w odtwarzanie rdzenia. Poza tym ślady na tym mieczu świadczą, że był on używany. Kopii na pewno nie używano by tak intensywnie, a na mieczu są pęknięcia i wykruszenia. Cięto nim najprawdopodobniej mięso – wyjaśnia pani kustosz. Badania na 100 % nie potwierdzają, że jest to miecz, którego używał św. Piotr, bo nie wiadomo, co się z nim działo po śmierci Apostoła.". 

Niestety bez sprawdzwnia w archiwach watykańskich 100% pewności mieć nie będziemy. Jednak mam podobne przemyślenia co Pani kustosz. 

Wydaje mi się ,że Brzetysław spartolił robotę a Krasicki musiał po nim poprawiać. Dlaczego nie zabrał miecza (w przypadku gdy nikt relikwii nie schował) bo to zwykły kawałek wtedy zardzewiałego żelaza. Podobnie potraktowali relikwię Szwedzi i Niemcy. "Się nie błyszczało" :) co potwierdza Pani kustosz:

"Miecz nie zaginął nawet w czasie II wojny światowej. W zbiorach zachowało się zdjęcie zakrystii katedry poznańskiej z 1945 roku. Wszędzie porozkładane puste pudła, pudełka i pudełeczka. Niemcy wywieźli ich zawartość, kielichy i monstrancje. A na ścianie, nad kaloryferem w skrzyneczce wisiał spokojnie miecz św. Piotra. Nieruszony."

Zakładając,że to prawdziwy miecz św. Piotra, bardziej mnie zastanawia jakie miał znaczenie skąd ten dar dla Mieszka i jakie znaczenie miały reliwkie św. Piotra . Dodam jeszcze ,że dawniej Katedra Poznańska nosiła imię św. Piotra a nie św. Piotra i Pawła jak dziś. 

Juz sam fakt, że ocalał z grabieży jest cudem...:). I z pewnością jest cudowny...:).

Wysyp tzw. "ekspertów" i skłonność do wierzenia im jest straszna. A przecież wystarczy się trochę zastanowić. No ale ludzie są leniwi i wolą, jak kroś za nich pomyślu.

Za kilka dni rozprawię się z innymi "ekspertami" od sprzętu eojskowego, od historii i od oceny politycznej dojrzałości narodów. Będą wióry leciały...:).

 Ależ ja nie miałem żadnych wątpliwości (niby co do czego?) i w ogóle nie zwróciłem specjalnej uwagi na wypowiedź profesora - domyślam się, że jednego z dwóch cytowanych w Pana notce. Odniosłem się ściśle do komentarza OjcaDyrektora, który istnienia tego typu broni w średniowiecznej Europie w ogóle nie był świadomy. Teraz jest, a jak przeczyta artykuł uprzejmie zalinkowany przez pana Grzegorza, to znajdzie więcej informacji i przykładów. Okazuje się, że nawet w ołtarzu Wita Stwosza taki miecz można znaleźć.

Nic nie ma tu również do rzeczy rzekome badanie w Muzeum Wojska Polskiego. "Ktoś" gdzieś w "literaturze", "zwłaszcza w internecie", podał, że coś tam ono wykazało, a to jest zdaniem pani kustosz nieprawda. OK, ale pani kustosz w tym momencie polemizuje z ktosiem i "literaturą" zwłaszcza internetową. Nic z tego, co napisałem, nie ma z tym związku.

Ciekawe jest natomiast badanie z krakowskiej AGH. Też nie widzę w nim nic sprzecznego ze swoim komentarzem. Może tylko jedna rzecz wydaje mi się odrobinę niekonsekwetna. Otóż obszerną analizę materiałoznawczą i historyczną, autorzy kończą stwierdzeniem:

"Znaczne podobieństwo morfologiczne głowni omawianych tasaków i poznańskiego miecza św. Piotra pozwala przypuszczać, że ich wiek jest również zbliżony. To znaczy, że wszystkie one mogą być datowane na XIII w. po Chr. i mają zapewne europejską proweniencję".

A potem dorzucają jeszcze trochę porównań z ikonografią, w tym z wizerunkiem rybaka z tasakiem ze starożytnej wazy greckiej z VII w p.Chr.(!). Co ma piernik do wiatraka okazuje się na końcu. Mówią coś takiego: wprawdzie z datowania zabytku na podstawie zachowanych egzemplarzy tego typu wynika, że to XIII w., no ale przecież technologia znana była już w starożytności (czy nie napisałem tego samego), a podobny kształt widzimy na wazach greckich, więc nie zamykamy kwestii ostatecznie. I grande finale:

"Sprawa pojawienia się miecza w skarbcu katedralnym pozostaje też nadal otwarta, ponieważ nie dysponujemy żadnym dokumentem potwierdzającym jego darowanie, a jedynie przekazem o legendzie, spisanym przez J. Długosza w 1475 roku. Dlatego podobnie jak uczynili to M. Głosek i L. Kajzer uważamy, że miecz znalazł się w skarbcu katedralnym zdecydowanie przed XV wiekiem, ponieważ inaczej nie zdążyłaby się ugruntować jego legenda".

Tu bym powiedział, że znam przykłady legend "historycznych" gruntujących się dość szybko, ale zgadzamy się co do jednego: jedyne, co na pewno wiemy o pochodzeniu miecza, to legenda przekazana przez Długosza (niezbyt dokładnie, bo pomylił papieży). Jedyna pewna rzecz o jego wcześniejszej historii to to, że został kiedyś, gdzieś wykuty. I że "na logikę" to mogło być równie dobrze w czasach Sokratesa, św. Piotra, gdzieś na islamskim Bliskim Wschodzie albo w XIII-wiecznej Europie. Bardzo szerokie pole do fantazjowania, ale tylko tyle.

Źle zrozumiałem Pana komentarz, przepraszam jeśli uraziłem. To prawda, potwierdzenie może być w archiwach watykańskich ,ale weź się tam dostań:)

No nie, nie uraził mnie Pan w żadnym wypadku. Gadamy sobie po prostu.

Część archiwów watykańskich (pewnie mała) jest zdigitalizowana. Sam na tym forum sięgałem np. do rękopisów korespondencji dot. Kallimacha i coś tam nawet udało się zweryfikować. Szperanie po fizycznych archiwach na pewno nie jest łatwe nawet dla badaczy o ugruntowanej pozycji, dla amatora wręcz niemożliwe, ale główną przeszkodą są po prostu koszty prowadzenia takich badań.

Dziękuję za komentarz odnośnie miecza i proszę poczekać z dyskusją na temat kompetencji Ojca dyrektora do Jego artykułu. Swoją drogą może być rekordowy jeżeli chodzi o komentarze :)

W moich licealnych latach (60-tych) mialem taki okres, w którym uczyłem się klasycznej greki. Mam nawet ocenę na świadectwie maturalnym, co wówczas bylo rzadkością. W pewnym lekcyjnym tekście pojawiło się określenie machaira, na co ja entuzjastycznie wykrzyknąłem, że pewnie stąd jest polskie określenie majcher. "Machaira" tłumaczona była wtedy jako "krótki nóż", więc ja reagowałem nie tylko na podobieństwo brzmieniowe, lecz także na funkcjonalno-użytkowe. W sumie, w klasycznej grece machaira mogła być określeniem dowolnego ostrza. Ale w kojne, to ja nie wiem. Obecnie wąsko uważa się, że machaira to taki wyspecjalizowany rodzaj miecza; np. Aleksander Wielki miał taki miecz.

Ktoś tu nawiązał do kukri, tasaka, falcjona i innych broni, których - wydaje mi się - wspólną cechą jest wyważenie przez skoncentrowanie masy w kierunku końca głowni. To zapewnie przesuwa funkcjonalność w kierunku siecznym (rąbania), bo fechtunek właściwy dla broni kolnej jest wtedy wątpliwy. Oglądając taki miecz wypadałoby sięgnąć (gdzieś?) po wiedzę z zakresu ówczesnej taktyki. Np. rzymski gladius u rzymskiej piechoty legionowej był dosyć krótki, bo decydował o tym sposób walki w ciasnym szyku legionowym głównie kłując niż siecząc, bo zamachiwanie się rozrywałoby szyk legionowy. Na arenie gladius / spatha mógł być dłuższy. Podobnie w kawalerii.

Druga sprawa, to pytanie, czemu ktoś z otoczenia Pana naszego w ogóle miał miecz przy sobie? Otóż poza żołnierzami (od zawsze aż po moje dzieciństwo) prawie każdy chłopiec i mężczyzna nosił przy sobie jakiś nóż (machairę?). Dla cywilnych potrzeb użytkowych. Powyżej gry w pikuty, po pracę rąbania czegoś, takie ostrze, jak poznański miecz ma pod sobą inne wynalazki, a i dobrze przywalić nim można niwelując nieco ewentualne kwalifikacje szermiercze u przeciwnika. Dołek wykopać nim też można. A na kiwającej się łodzi trudniej przypadkowo poranić się.

Do Pana w zasadzie nic nie mam...poza tym, ze linkował Pan bez żadnego kimentarza od siebie, co pogłebiało wrażenie wrogości czy skrajnej biechęci. Rozprawię wię z innymi "rkspertsmi" linkowanymi przez bosmana80 i w ogole z różnymi opin8ami, tezami i fobiami. 

Klękać nikt nie musi. Nikogo nie obraziłem. Za to bardzo wielu nawigatorów obrażało Ukraińców, co wykażę.

Nie ma sensu tu spamować - poczeka Pan kilka dni o sam oceni. Wg mnie będzie to moja najlepsza notkaw mojej dotychczasowej karierze na SN...:)

> Do Pana w zasadzie nic nie mam..

OK, moze sie unioslem, wkurzylem wrecz. Bo przyzna Pan, ze przyjal Pan narracje w stylu "nic nie rozumiecie, zaraz ja Wam wyjasnie"?
No, nie mozna tak.

> Za to bardzo wielu nawigatorów obrażało Ukraińców, co wykażę.

Czy obrazalo Ukraincow? Nie, jest pewien zawod wsrod Polakow.
Ma racje jeden dziennikarz, ze Zelenski i reszta chyba potraktowali nas wg reguly "кидай лоха".

Dobre...:). Zapisuje sobie w pamieci.

Panowie, proszę wstrzymajcie się kilka dni do artykułu Pana Ojca Dyrektora a wszystkim czytającym polecam odwiedzić relikwię bo kto wie czy kiedyś nie trafi ponownie do magazynu/skarbca z dopiskiem "niezidentyfikowany kawałek żelaza". 

Jeśli ktoś ma coś do dodania odnośnie relikwii zapraszam do komentowania z chęcią poczytam nawet te które wydają się niedorzeczne :)

brak koloru i nie są napine w  linii.

Myszkę zmieniłęm na kabelek, a klawiaturkę ...

powrócę.

P.S.

takie tam szajby o bezprzewodowych.

Stan baterii jest OK. Ale to nie działa, lub nawet zbyt lepiej.

Monety cyryliczne Chrobrego znane są tylko z reprodukcji. Żadna oryginalna się nie zachowała (K. Kollinger -"Polityka wschodnia Bolesława Chrobrego"). Obawiam się, ze ta moneta z napisem "pronces" to też rekonstrukcja.

Przy najbliższej wizycie w Poznaniu nie omieszkam zwrócić uwagę na kopię w katedrze, bo oryginał jest w skarbcu, gdzie zreszta zwykle spoczywa, opuszczając go jedynie przy wyjątkowych okazjach. W zamian namawiam do przeczytania artykułu pani kustosz Aleksandry Pudelskiej z 2011 r. o losach zabytku. Przekonamy się, że obrósł on niemałą literaturą naukową, a w latach 90. XX wieku zaczął sie wokół niego rozkręcać "hype". Ową kopię wykonano w 2005 r. Jeszcze na fali tego lansu muzeum zleciło badania, które po dziesięcioleciach dyslusji i bezowocnych poszukiwań dodatkowych infomacji w archiwum archidiecezjalnych miały ostatecznie potwierdzić, czy tasak jest zabytkiem z I w n.e., a jeśli nie, to chociaż z X w. Pani kustosz, pisząca jeszcze przed zakończeniem badań, kończy wyrażeniem nadziei, że tak właśnie będzie.

Jesli klient zlecając badanie, sondaż itp. ma konkretne oczekiwania co do wyniku, to choćby nawet zapewniał, ze zmierzy się z każdą prawdą, badacz musiałby mieć serce z kamienia, zeby w razie mniej pomyślnego wyniku tej prawdy nie osłodzić. Stąd zapewne ta zauważona przez mnie badaczy z AGH: wszystko wskazuje na Europę i XIII w., ale terminu ab quo praktycznie wyznaczyć się nie da, więc można przyjąć wersję milszą sercu.

Mimo wszystko rzetelność naukowa kościelnych muzealników z Poznania przeważyła i po kolejnych dziesięciu z okładem latach na stronie muzeum czytamy: "Wiemy obecnie, że miecz trafił do poznańskiej katedry później niż w czasach mieszkowych, a według najnowszych ustaleń sprowadził go na nasze ziemie najpewniej przed 1435 r. biskup Stanisław Ciołek". Czy to w czymś umniejsza randze zabytku? To nadal autentyczna średniowieczna broń, jeden z najstarszych i rzadkich w naszych zbiorach egzamplarzy, a tego typu chyba jedyny. Nadto przedmiot o długiej historii lokalnego kultu. Reszta to wishful thinking.

Długosz - pierwsze i najstarsze źródło do historii poznańskiego falchionu - przytaczając znaną sobie legendę, nie podchodzi do niej jak do objawienia. Pisze: "miecz św. Piotra, którym apostoł, jak wierzą, miał odciąć uszy Malchiasza w Ogrodzie Oliwnym, może ten sam miecz a może inny zamiast tamtego...". Czy prawie 600 lat później wypada być mniej od niego krytycznym?

Nie bez kozery polecam przeczytanie czegokolwiek na temat poznańskiego falchionu, najlepiej zaczynając od artykułu pani kustosz, zanim zacznie się wymyślać historie z głowy (czyli wiadomo z czego).

"W 1935 roku — o czym wspomina Witold Powel, miecz przechowywany był w skarbcu (czyli dzisiejszej zakrystii prałackiej) i wszystko wskazuje na to, że wisząc spokojnie na ścianie przetrwał tam lata okupacji hitlerowskiej. Tam zastał go też ks. Józef Nowacki i zaliczył do relikwiarzy opisując w wydanych w 1959 roku Dziejach Archidiecezji Poznańskiej skarbiec katedralny. Będąc człowiekiem niezwykle dokładnym i skrupulatnym pokusił się ks. Nowacki o przeszukanie akt zarządzanego przez siebie Archiwum Archidiecezjalnego, ale nie znalazł nic ponad to, o czym pisał już 100 lat wcześniej ks. Jabczyński".

Zdjęcie katedralnej zakrystii z 1945 r. U góry z prawej strony na ścianie wisi miecz oprawiony w skrzynkę  wykonaną w 1860 r. (tutaj widoczna jest tylko rękojeść i fragment klingi). 

Dzięki. 

>>. Bo skąd wiedza rzetelnych kościelnych muzealników? 

Z przeszło 150 lat naukowej refleksji nad zabytkiem, do której prof. Głosek wniósł swoje w latach 70. ubiegłego wieku - wystarczająco dawno, żeby to na wszystkie strony przeanalizowac i zweryfikować. Jak wspomniałem, jeszcze w 2011 roku, czekając na wyniki badan metalograficznych, poznańscy muzealnicy - w tej liczbie pani kustosz - mieli nadzieję na potwierdzenie najbardziej śmialych przypuszczeń. Nie sądzę, żeby z nich zrezygnowali, gdyby dzisiaj, w 2025 roku, nadal istniały podstawy do mniemania, ze jest to miecz św. Piotra lub chociaż miecz biskupa Jordana. Nadzieja zawsze umiera ostatnia.

Osobną sprawą jest status miecza jako relikwi. Nie jestem teologiem, ale moim skromnym zdaniem laika od autentyczności dosłownie rozumianej, której i tak najczęściej sprawdzić nie sposób, ważniejsza jest tradycja kultu. Dwa kościoły katolickie: San Silvestro in Capite w Rzymie i katedra w Amiens przechowują jako relikwię głowę św. Jana Chrzciciela. Na zdrowy rozum najwyżej jedna może być autentyczna, jednak kto może zarzucić wiernym, że robią coś złego nawiedzając pobożnie te przybytki? Tu można zadać pytanie: czy poznański miecz jest dzisiaj tylko magnesem na turystów, czy też otaczany jest jakąś autentyczną, religijną czcią, jak w XVI i XVII w.? To jest jednak inne zagadnienie.

Może wskazówką będzie pobór pieniądza św Piotra?

Albo taki mały metalowy krążek?Oficjalnie mówi się, że to denar legnicki z XV w, ale już wiele takich atrybucji podważyłem. Owszem to XV w i ewidentnie śląska moneta, tyle, że nie miejska, a Macieja Korwina. Po co jednak Maciej Korwin odwoływał się do św Piotra? Gdyby chodziło o Śląsk to właściwsze byłoby odwołanie do św Jana.

Pan nie widział, ja nie widziałem... I nie zobaczę, bo w herbarzach i kronikach nie będe grzebał tylko po to, żeby ewentualnie dojść do wniosku, że może jednak to nie biskup Ciołek sprowadził miecz do Polski. Nie jest to dla mnie - delikatnie rzecz ujmując - najwazniejsza sprawa na dziś i w przewidywalnej przyszłości. Co mi z tej wiedzy? Nie pogrążę się w rozmyślaniach, czy czasem ręka Apostoła nie głaskała tego kawałka żelaza, bo z wielu innych powodów watpię, żeby to było możliwe. Ręka Mieszka też raczej nie. 

Pani kustosz w 2011 roku pisała: "Dobrze by było, aby stał się [miecz] tez ikoną miasta. Będzie to możliwe, jeśli uda sie przekonać wątpiących i niedowiarków, że jest to pierwszy zabytek chrześcijańskiej Polski i świadek nowego, rodzącego się państwa. Aby tego dokonać, w listopadzie 2009 roku skarb muzeum został oddany w ręce fachowcow z nadzieją..." itd. Dalej już cytowałem.

Pani Aleksandra nadal jest kustoszem Muzeum i jesli na stronach tej instytucji prezentuje się cytowaną juz przeze mnie wersję, to znaczy, ze obecnie nawet fachowy i głęboko zaangażowany w sprawę personel nie próbuje nikogo przekonywać  do najdalej idących przypuszczeń. Jak się znajdą historyczne źródla przeczące obecnemu poglądowi, to napewno oni pierwsi to podchwycą. A Pan moze dać znac tutaj.

No właśnie świętopietrze to kolejna wskazówka. Dr. Leszek Wietesko wspomina też ,że Bruno z Kwerfurtu przypisuje odstąpienie Henryka II od zdobycia Poznania wstawiennictwu św. Piotra i św. Wojciecha patronów Polski. Dzięki za monetę. 

No i właśnie! Od tego wypada zacząć, czyli od pytania, na ile prawdopodobne jest, że Piotr miał / mógł mieć przy sobie taką broń. Jeśli zaś mógł, to czy mógł to być taki miecz. A może musiałby to być miecz pozbawiony wyglądu bojowego. Na przykład przez zaokrąglenie ostrego sztychu, żeby rzymski patrol nie czepiał się na przykład. Gladius, ze względu na taktyke piechoty legionowej był bronią przede wszystkim kolną, a nie sieczną, choć dawał sobie radę także przy sieczce.

O ile dobrze zrozumiałem, to przywoływana wyżej opinia metalurgiczna wskazuje, iż w tamtych czasach miecz ten mógł być orężem wysokiej jakości, wręcz luksusowym. W takim razie, mógł budzić pożądanie u postronnych. Ale po zmianie sztychu już mniej. I tak dalej.

Jeśli w tego rodzaju toku rozumowania pojawiłyby się watpliwości trudne do ich zlekceważenia, w szczególności jakieś anachronizmy, to autentyczność miałaby jakieś tam podstawy jej zakwestionowania. Tymczasem z (nieuzgodnionego) faktu, w którym wieku i kto przywiózł miecz do Poznania po prostu nie może wynikać, kiedy został on wykuty i kto go kiedy miał i używał.

Zastanawiam się czy to właśnie Piastowie nie mieli przejąć roli upadających Karolingów..

Jeszcze jedno pytanie czy pierwszym mieczem koronacyjnym Piastów był Szerbiec ? i drugie czy mógłby nim być miecz sw. Piotra?

Miało być, No właśnie. Dzięki:))) słownik..

Dzięki ,ale czy możliwe ,że miecz odłożono by nie przeszkadzał w dalszej koronacji, tak jak w opisie koronacji Łokietka? i dlatego go nie widać na ikonografię?

Szczerbiec nie mogł być mieczem koronacyjnym pierwszych Piastow, bo nie był wyszczerbiony...:).

Jestem po pekturze "Polityka wschodnia Bolesława Chrobrego" z Kollinger. On tam napisal,,że dwie kroniki, tj Thietmara i latopis ruski mówia, że Chrobry wjechał do Kijowa przy akceptacji mieszkańxów i bojarów. Natomiast "odnaleziona" kronika Galla Anonima mówi, ze pod Kijowem byli najpierw jsko forpiczta Pieczyngowie i że oni szturmowali Kijów, ale bezskutecznie. Ale jak pid murami pojawil się Chrobry, to Kijowianie jego wpuscili bez walki. Sam opis w mojej wyobraźni jest kuriozalny. Bo dlaczego bronili się przed oddzialem Piecztngów-najemników Chrobrego, ale przed samym Chrobrym nie. No i Aninim podaje tylko, ze Chrobry walił tym szczerbcem w bramę na hańbę  mieszkańców. Mnie to zastanawia, jak można walić w zamknieta brame i nie eostać garnka ze smołą na głowę albo strzały w kark? No i jakim cudem Kijowianie  sie wzruszyli tym bezsilnym waleniem mieczem o bramę? Najgorsze jest to, że eksperci traktują ten opis serio. Thietmar był stronniczy - owszem. Ale latopis ruski potwierdza tę wersje. Gall zaś opisuje sytuację wręcz groteskową.

W sumie podzielę się tą teorią. Zaznaczam ,że to tylko moje przemyślenia i nie mam na to dowodów. 

Przed Mieszkiem I relikiwę, miecz św. Piotra otrzymali w darze od papieża Karolingowie. Została ona włączony do regaliów i używano jej podczas aktu inwestytury władcy. Pojawia się on w Rocznikach z Saint-Bertin w kontekście przygotowań do koronacji syna Karola Łysego Ludwika Jąkały. Ludwik odmówił korony cesarskiej, czy przy koronacji Karola Grubego użyto relikwii? Tego nie wiem. Bez tego całą moja teoria bierze w łeb:) tzn. jeżeli relikwii nie włączono do regaliów cesarskich. Gdy papież już wiedział ,że dynastia Karolingów chyli się ku upadkowi musiał znaleźć innego sprzymierzeńca. Może wtedy darował relikiwę Mieszkowi I? Papież nie mógł postawić na Ludolfingów bo celem Ludolfingów było skupienie władzy cesarskiej i papieskiej w jednych rękach. Co w końcu im się udało. Może postawił na Piastów? Jeżeli relikwia była włączona do regaliów cesarskich to by wyjaśniało dlaczego była "zakopana głęboko" :) i dlaczego Ignacy Krasicki kazał ją schować. Bo w końcu ktoś by mógł zadać pytanie: skąd relikwia zaliczana do regaliów cesarskich u Mieszka I? 

Trzeba by było się przyjrzeć jedynynemu dziecku Lotara II i Adelajdy, Emmie z Włoch. Bo prawdopodobnie to ona wykończyła dynastię Karolingów.

kiepsko.

Może tak a może nie.

A może stety?

Jak to szło? Czucie i wiara ...

Odrzucanie romantyzmu szkodzi.

Dobranoc.

Slaby sofizmat i w dodatku, w przeciwieństwie do tasaka, obosieczny. Jeśli wiara nie potrzebuje dowodów, to na co właściwie czeka? Czemu oddawano miecz do badania z nadzieją, że wynik "przekona niedowiarków i wątpiących", według słów samego zleceniodawcy? 

Wydaje mi się, panie Orjanie, że zaszło nieporozumienie. Mówimy o różnych rzeczach, określanych słowem "wiara". Zadam proste pytanie: czy ktoś w katedrze się pod tym mieczem modli? Doznaje cudownych łask? Ktoś się może nawrócił? Nie? A jeśli sprowadzamy rzecz do dyskusji o historycznym artefakcie i jego dziejach, to po co mieszamy do tego wiarę religijną?

W prawdziwej dyskusji dowód negatywny jest dopuszczalny na określonych zasadach i nie może stanowić podstawy pozytywnego twierdzenia. Nie wiemy, to nie wiemy, a nie "wiemy", co nam się tak naprawde wydaje czy marzy.

Juz nieodwołanie kończę, ale postawię jeszcze jedno pytanie: skąd właściwie wziął się w tej dyskusji Mieszko? Legenda przekazana (nie bez rezerwy) przez Długosza nic nie mówi o tym, zeby miecz miał być darem dla księcia, tym bardziej zeby był mieczem koronacyjnym. To są już zupełne konfabulacje.

Ale że wiara (w tym wypadku bardzo świecka wiara) nie tylko nie potrzebuje dowodów, ale jest na te dowody nieskończenie odporna, to sensownej odpowiedzi na powyższe nie oczekuję. 

Wydaje mi się, że zbyt rozszerzyłem pojęcie wiary w związku z tym mieczem. Raczej miałem na myśli wierzenie. A i to niezupełnie, bo raczej w granicach angielskiego określenia przymiotu pewnych rzeczy: a reminder to remember. Z tej perspektywy patrząc, autentyczność danej rzeczy jest w zasadzie drugorzędna. Przynajmniej dla mnie.

Co jakiś czas powtarzam tutaj (gdzie indziej już nie bloguję), że do rozmówców blogowych zwracam się per Ty (z dużej litery, bo dla szacunku). To zostało u mnie jako przedłużający się wpływ nowej ongiś etykiety (tzw. netykiety) lansowanej u narodzin blogowania. Teraz jakby się to coraz bardziej chowało, a szkoda mi, bo - jakby to powiedzieć - "demokratyzowało" rozmowy osób sobie nawzajem nieznanych. W każdym razie przyjmij to za usprawiedliwienie, jeśli potrzebne.

Zatem, Twoje pytania są wobec mnie nietrafne. Mnie wystarczy, że miecz ten coś przypomina i w tym sensie sprzyja prawdziwości wiary, a nie miecza. Może nie jest on relikwią w sensie ścisłym, ale tylko "może". Jednak tradycja dotycząca pojmowania tego miecza ma swoją odrębną wartość. Pewnie w słownictwie brakuje nam określenia w rodzaju "metarelikwia", które mogłoby wszystkich, neutralnie pogodzić do czasu uzyskania pewności. Nawet, gdyby autentyczność relikwii z miecza zostałaby wiarygodnie zaprzeczona, to i tak nic temu mieczowi nie odbierze funkcji symbolu.

W powyższym duchu śmiem zauważyć, że niespecjalnie przeszkadza mi nawet, jeśli w dwóch kościołach mamy po jednej głowie tego samego świętego Jana Chrzciciela. W herbie Wrocławia też jest na srebrnej misie. W obu kościelnych przypadkach z pewnością Jan Chrzciciel pełniej dociera do miejscowych parafian.

Miało byc 2000 czy 700 :)