Szanowny Gospodarz wspomniał o Bolku II Świdnickim i pomyślałem ,że to dobry moment by dodać coś od siebie. 

Błazen książęcy Jacob Thau (syn biednego tkacza) wraz z Peterem Schmaucherem (o nim nic nie znalazłem) był uczniem Kiliana Wolfsheimera (prawdopodobnie ze Świeradowa Zdroju) człowieka niecnej reputacji, zielarza tworzącego trucizny. 

Książe błazna, Bolko II Mały jest uważany za ostatniego niezależnego księcia piastowskiego na Śląsku. Wspierał Kazimierza Wielkiego (być może istniała możliwość objęcia tronu w razie bezpotomnej śmierci króla) walczył z Luksemburgami. Radził sobie bardzo dobrze. Przyłączał do księstwa kolejne ziemie, miał układ handlowy z królem Kazimierzem, otwierający kupcom z Księstwa Świdnickiego drogę na opanowaną przez króla Ruś Halicką, został właścicielem Złotego Stoku z kopalniami złota, nabył (razem z Karolem IV) dożywotnie prawa do zarządzania Łużycami. Był zręcznym dyplomatą i poważanym partnerem w układach politycznych w Europie.

Po zawarciu pokoju w Namysłowie (1348) nie rezygnując ze swoich dobrych stosunków z Kazimierzem Wielkim i Ludwikiem Węgierskim chciał dobrych stosunków z dotchczaowym wrogiem Karolem IV. Nie mając syna, zaproponował ślub swojej bratanicy Anny z synem Karola IV. w umowie zawarte było ,że w przypadku bezpotomnej śmierci Bolka II całość dziedzictwa księcia przechodzi na dzieci młodej pary. Syn Karola IV zmarł szybko i umowa stała się nieaktualna wobec tego Karol IV zaproponował na męża siebie. Karol IV chciał się ożenić z córką Henryka II księcia świdnickiego o którym Lidia Korczak pisze tak: „Henryk pozostaje nieznanym księciem. Nie wiadomo dokładnie, kiedy się urodził ani kiedy zmarł,[nie wiadomo też gdzie jest pochowany] nie wiadomo, skąd wziął sobie żonę. Niczego nie dokonał, zostawił jednak po sobie córkę która została królową czeską, królową Rzymian i cesarzową Świętego Cesarstwa Rzymskiego. “

Tak w wielkim skrócie przedstawia się historia Bolka II Małego. Jest jednak mały szkopuł. Istnieją „legendy” wg których Bolko II Mały miał syna również Bolka. Jest ich wiele wersji. W jednej Jacob Thau zabił syna Bolka podczas zabawy, zrzucając na niego cegłę z murów obronnych. Inna ,że zabił go przypadkowo kamieniem z procy lub po prostu rzucając kamieniem. Są też wersje grające na emocjach w których przeczytamy o ,miłości, zdradzie, truciznach,złym księciu, biednej córce szlachetnego rycerza i jego szlachetnej zemście.  Potem były badania historyków którzy stwierdzili że Bolko nie miał syna, ale może miał córkę, później, że nie miał ani syna ani córki. Skąd w takim razie legendy o synu Bolka II?

Syn Bolka II miał dość zaskakującego obrońcę a był nim Pan Władysław Jan Grabski, syn Władysława Dominika Grabskiego premiera RP.  Pan Władysław Jan Grabski opisał tę historię w „Rapsodii Świdnickiej” w wersji romantycznej. Natomiast w obronie syna Bolka, w przypisach, podaje źródła z których korzystał, a miał do nich łatwy dostęp: „..ale na pewno wtedy zaatakowały mnie potężną zgrają bakcyle bibliofilstwa, one też chyba wtedy zaraziły miłośnictwem ksiąg i mojego Anioła Stróża, doprowadzając do tego, że dzisiaj, w tej chwili rozglądam się i głaszcze wzrokiem okalające mnie ściany regałów. Mogę uśmiechnąć się z czystym sumieniem, do grzbietów moich ksiąg, tych najmilszych, kilkudziesięciu tomów różnych kronik, są wśród nich prostaczkowie i królewskie torsy, manuskrypty, siedem inkunabułów, na czele z ciężarną kompletem wszystkich numerowanych kart Chronica Mundi Schedla, jest i hallerowska Sarmacja Miechowity, Chronicum Martini Poloni, cały Pistolius, Sommersberg, Cureus, pierwsze skonfiskowane przez króla Herburtowskiej historii Długosza, oprawne w deski i skóry, spięte mosiężnymi i srebrnymi klamrami, jedna z żelaznym łańcuchem, grube biblie, opasłe herbarze, płaskie atlasy, znam na oślep ich zapach i dzieje, wiem, za co którą wykupiemł z niewoli barbarzyńskiej albo leczyłem, kiedy była chora, dopisywałem, gdy była okaleczona, rozgrzewałem pod paltem na piersi, jeżeli była mokra i zmarznięta.”

Posłuchajmy więc mowy obronnej adwokata syna Bolka Małego:

 

„NIEDOSZŁY DZIEDZIC ŚWIDNICY”

"Najdawniej drukowaną wzmiankę o synu Bolka II Świdnickiego, niedoszłym dziedzicu księstw świdnickiego i jaworskiego oraz licznych grodów Śląska, najstarszym wnuku po siostrze króla Kazimierza Wielkiego, znajdujemy w pierwszej kronice śląskiej Joachima Cureusa, pisanej przed 1570 rokiem, a wydanej w Wirtembergii w r. 1571 pod tytułem: „Gentis Silesiae Annales”. Na str. 106 Cureus, pisząc o Bolesławie II Świdnickim i jego małżonce Agnes, takie oto zdanie kładzie o ich potomku:

„Boleslaus qui ultimo loco superstes mansit, mirabili casu interiit. In arce enim quae a conditore Boleslao nomen accepit Bolckenhanum a morione quem ad rabiosam iram prouocauerat iactu lateris occisus est, et in monasterio Grissensi sepultus. Sapientes tunc iudicarunt omen hoc significare dignitatis Silesiae ruinam et interium. Sed haec postea acciderunt”.

„Bolesław ostatni przy życiu, zginął w dziwnym wypadku. W zamku, który wziął swoją nazwę od założyciela Bolesława, Bolków, został zabity przez błazna, który doprowadzony do wściekłości rzucił cegłą, został pochowany w klasztorze w Krzeszowie. Mądrzy sądzili wówczas, że omen ten, oznacza upadek i zniszczenie godności Śląska. Ale te rzeczy wydarzyły się później.” (tłumaczenie moje z pomocą google).

Słowa te odnoszą się do Bolka, syna Bolka II Świdnickiego, a nie do Bolka „Monsterbergensis”, jak to sugeruje komentarz marginesowy. Upewnia nas w tym źródło, z którego ową wiadomość zaczerpnął Cureus. Otóż we wstępie do czytelnika swej kroniki pisze on, co następuje: 

„Multa debemus viro industrio et doctissimo Francisco Fabro, qui dilligentes inquisiuit veteres historias”… etc.

“„Wiele zawdzięczamy pracowitemu i uczonemu człowiekowi Francisco Fabro, który pilnie badał starożytne historie”

Franciszek Faber (1497-1565) jest autorem poematu pt. „Sabothus sive Silesia”, drukowanego po raz pierwszy w drugim wydaniu „Itinerarium Totius Orbis” Mikołaja Reusnera (Bazylea 1592). Faber upamiętnia tragiczną śmierć ostatniego Piasta świdnickiego takimi słowy:

„…nam postquam morio prolem

Forte lacessitus Bolconum extinxerat acri

Postremum jactu lateris (cum temporis actae

Infaustum patriae ruiturae creditit omen)

Heredem, strili ut spes nulla residerat aula”.

“…smierć dziecka

“Przypadkowo sprowokowana, wygasiła ród Bolkowy

Cegła rzucona zza pleców  (nadchodzi 

Niefortunny znak zagłady kraju)

Krzyk Dziedzica, bez nadziei na sąd.”

Fakt ,iż Faber był w I poł. XVw. w ciągu siedmiu lat pisarzem miejskim Świdnicy, miał więc bezpośredni kontakt z archiwum swego miasta i dostęp do dokumentów kościoła świdnickiego, obok pięknego świadectwa o nim jako uczonym i historyku,podanego przez tęgiego kronikarza Cureusa, każe nam najpoważniej traktować wiadomość o losie syna Bolka II i Agnes.

Niemniej wyraźnie pisze o tym samym najsłynniejszy kronikarz Świdnicy Efraim Ignacy Naso w swoim dziełku “Phoenix redivivus ducatum Svidnicensis et Jauroriensis” wydanym we Wrocławiu w 1667r. Na str. 17 Naso pisze o potomku Bolka II i Agens:

“Gott erfreutete das Furstliche Geschllecht mit einem Jungen Prinzen, welcher Boleslaus genennet, und auf dem Schlosse Polckenhan von einem zum Zorn bewegten Narren mit einem Zegiel-Stuck zu Tode geworffen, und also, die vorige Freude in Trauernusse werkehrt wurde. Dess jungen Furstens Gebeine liegen nebenst anderen Furstlichen Reliquien eingesarget in der neuen Gruft zu Grussau.”

“Bóg zadowolił rodzinę książęcą młodym księciem imieniem Bolesław, który został zabity kawałkiem cegły przez wzburzonego błazna na zamku Bolków, i tak dotychczasowa radość zamieniła się w orzechy smutku. Kości młodego księcia leżą w trumnie wraz z innymi relikwiami książęcymi w nowej krypcie w Krzeszowie”.

Dociekliwy historyk, syndyk wrocławski, Nicolaus Henelius w swej bogatej “Silesiographia” (Wrocław-Lipsk 1704) w tomie II na str. 224 mówi o śmierci syna Bolka II Świdnickiego to samo, co Cureus, i cytuje wiersz o tym Fabera. 

Zna tę sprawę i Jakub Schicfus, autor potężnej “Schlesische Chronica”, także Jerzy Thebesius w “Liegnitzische Jahr-Bucher” (Jawor 1733), i inni kronikarze śląscy, nie przydając wszakże nic nowego

Z późniejszych historyków dr Fryderyk Juliusz Schmidt w swej obszernej “Gesichte der Stadt Schweidnitz”, wydanej w Świdnicy w 1846r., w tomie I na str. 90 pisze o księżnej Agnes, która swemu małżonkowi Bolkowi II:

“...ein mannlicher Sprossling geboren… der Erbe seiner Herrschaft. Doch dass Schicksal wollte es anders. Auf der Hofburg zu Hain ward der junge Sohn, nach einer allgemein verbreiteten Erzahlung, durch einen Stein des Hofnarren Jacob Tau, ten dieser im Scherz auf ihn geworfen, getodtet:...etc

“urodzony potomek płci męskiej... spadkobierca jego rządów. Los jednak chciał inaczej. Według popularnej historii młody syn został zabity w Hofburgu w Hain (tu nie wiem czy chodzi o dziedziniec zamkowy, czy to późniejsza nazwa zamku w Bolkowie) przez kamień rzucony w niego w ramach żartu przez nadwornego błazna Jacoba Tau”.

U kronikarzy polskich, Długosza, Miechowity, Kromera, nie znaleźliśmy śladu tej szczególnej sprawy. ale to nic dziwnego, skoro ważniejszym sprawom Śląska poświęcili oni zaledwie parę wierszy. Jedynie w wielkiej kronice polskiej Jana Pistoriusza “Polonica rerum” (Bazylea 1582) w tomie III, str. 162, na tablicy genealogicznej książąt Świdnicy i Jaworu znajduje się skrót wieści tej wg Cureusa, jednak błędnie zastosowanej do “Munsterbergu”. Brak danych o synu Bolka II  Świdnickiego u kronikarzy polskich zaciążył i na późniejszych historykach niemieckich.

Frid. Wilh. de Sommersberg w “Silesiacarum Rerum Scriptores” (Lipsk 1729) w: “Historia Genealogica Ducum Silesiae” (str.399) cytuje wprawdzie słowa Heneliusa:

 “Filium habuit Bolco II, sed qui vivi jam patre in castro Bolckenhain a Morione in Iram provocato jactu lapidis interemtus et it eodem Coenobio Grissoviensi tumulatus est, sub Lapide eadem indicate…”,

“Miał syna Bolko II, który jednak za życia ojca został zabity na zamku Bolków, przez sprowokowanego błazna kamieniem, i został pochowany przez Konobiusza z Krzeszowa, pod wskazanym kamieniem…”

 jednak dodaje od siebie:

“Verum cum de eo taceat Anonymi coaevi Chron. Principum Poloniae hoc Volum, extans: in Dlugosus diserte affirment nullam ex Agnete Austriaca prolem habuisse Bolconem II, et nos eum studio in Tab, hac Genealogica omisimus”. 

“Prawdą jest, że współczesna kronika Anonima milczy na jego temat. Ten książę polski istnieje: u Długosza wymownie stwierdza się, że Bolko II nie miał potomka od Agnieszki Austriaczki, i pominęliśmy go w badaniach genealogicznych”.

Na usprawiedliwienie kronikarzy polskich wspomnijmy ignorancję w sprawach śląskich kronikarzy czeskich, choćby takiego Wacława Hajka, który w swej kronice, pisząc o żonie cesarza Karola IV, króla Czech, więc o matce cesarza Wacława, Ance Świdnickiej, która w wianie przyniosła Koronie Czeskiej całe dziedzictwo po Bolku II, nazywa ją córką Bernarda Świdnickiego: “Dcera Bernata Knijżete Świdnyckeho”, a Bolka - bratem tego Bernarda! (Waclaw Hagek, “Kronyka Czeska”. 1541. List CCCXXIII).

ten sam błąd powtarza polski kronikarz Kromer, pisząc o trzeciej żonie Karola: “Tertiam enim, Annam, Bernardi Suidniciensium ducis filliam…” (Mrtini Cromeri: “Polonia” etc. Coloniae 1589,p.218 a.)

Po wykorzystaniu dostępnych nam publikacji podjęliśmy poszukiwania źródeł interesującego nas zagadnienia w terenie, osobliwie w Świdnicy. W powojennym rozgardiaszu nie było to łatwe zadanie, a przecież dało rezultaty. Dowiedzieliśmy się, że jakąś starożytną rękopiśmienną kronikę Świdnicy z XVI stulecia, znajdującą się w bibliotece probostwa Świętego Stanisława przy Bazylice, zabrała stamtąd w 1946r. jakaś urzędowa komisja w celu przekazania jej do Wrocławia. Badając w 1949r. szczątki archiwum probostwa Świętego Stanisława w Świdnicy, znaleźliśmy tam jeszcze sporo kart rękopisów z XVI wieku, dokładnych odpisów dokumentów grodzkich i książęcych z XIV i XV stulecia.Szczątki te wskazywały na szczególną pieczołowitość w gromadzeniu i przechowywaniu świadectw dziejowych miasta i księstwa i w komplecie musiały stanowić nieocenione i wyczerpujące źródło dla badacza historii Świdnicy. Gospodarowali w tym archiwum w ciągu wieków proboszczowie, luteranie, jezuici, aż pogromu archiwum dokonali szabrownicy w XXw.

Szczęśliwie udało nam się trafić na ślad, zdobyć i zabezpieczyć oryginalną, rękopiśmienną kronikę Świdnicy z XVII wieku. Jest to potężny foliał blisko 1000 stron nie paginowanch, zapisanych ściśle równiutkim gotykiem z następującą adnotacją na czele:

“ANNALES EX LIBRO CUJUSDAM LUTHERANI MANUSCRIPTO:

QUI IN COLLEGIO SCHWIDNICENSI ASSERVAT EXCERPTA A THOMO TOBIA KLIMAN SOCIO PROCURATORIS A. 1683”.

W kronice tej, w dwóch nie związanych ciągłością tekstu miejscach znaleźliśmy niezwykle bogate dopełnienie opublikowanych uprzednio wiadomości o synu Bolka II i Agnes. Na folio 22 czytamy tam:

“Der letze Hertzog ist nun Bolislaus oder Bolco Parvus gewesen und Anno 1327 nach absterben seines Herren Vattern Bernhardi dass Furstenthumb Schweidnitz angenohmen, sein bruder aber dass Jauerischen und nach absterben dessen auch zum Jauer und Furstenberg.

Kriegte mit dem Konige Joannis 15, bekam mit list Landteshutte wieder ein welche der Konig Johannes hatte eingenohmen, da er unter Heiwagen geristete Manner hinein schickete. Hein gemahl war Frau Agnes, Hertzog Leopoldi Gloriosi zu Osterreich Tochter die er mit Frau Catarina, Cavs. Henrici VII Tochter gezeuget hatte, haben einen Sohn gezeuget Nahmens Bolco (alii Nicolaus) welchen der Narr noch vor des Herrn Vatter tode auf dem Schloss Polckenhain mit einen Ziegel sol zu tode geworfen haben als er ihn wexiert und also zu Zorn bewog. Welcher Narr alhiero auf dem Platz bei dem Kopffentor, da die Kirch zu s. Wolfgang stehet enthauptet worden und alda nahe am Creutz si ihn Stadrgraben unter den Kirchlein eingemauert ist begraben worden.”

„Ostatnim Księciem był Bolesław lub Bolko Mały i w 1327 roku, po śmierci swojego pana ojca Bernarda, przyjął Księstwo Świdnickie, ale jego brat przyjął Jaworskie, a po jego śmierci także Jawor i Książ.

W wojnie z królem Joannisem XV wykorzystał przebiegłość, aby odzyskać Kamienną Górę, którą król Johannes przejął, wysyłając do niej ludzi pod dowództwem Heiwagena. Jego żoną była pani Agnes, córka księcia Leopolda Sławnego z Austrii i pani Katarzyny Sabaudzkiej. Córka Henryka VII spłodziła syna o imieniu Bolco (aka Nicolaus), którego błazen rzucił cegłą na śmierć w zamku Polckenhain przed śmiercią ojca, gdy go złościł i tym samym wywołał u niego złość. Który błazen został ścięty na placu w pobliżu głównej bramy, gdzie znajduje się kościół, u św. Wolfganga i pochowany w pobliżu Creutz w fosie miejskiej pod kościołem.

na stronie 61 tej samej kroniki czytamy pod rokiem 1368, co następuje:

“29 Julii ist Boleslaus oder Bolco des Nahmens der Andere und dritte, ach letzte Hertzog zur Schweidnitz gestorben, hat einen Sohn gehabt, Nahmens auch Bolco, welcher noch bei des Vattern leben. Anno 1347 mensi Januarii, wundenbarlich im Schlosse Polkenhayn umbekommen. (Welches den Nahmen hat von Bolislao der es erbaut.) Ubete er seine Kurzwail mit einem Stocknarren, daruber erzurnerte sich der Narr no haftig dass er den Jungen Hertzogen mit einem Zugelstucke zu tode geworfen, er lieget ihm Closter Grussaw begraben auf dessen leichtstein ein Stuck Ziegel allenzeit gefunden wird zum Zeugnis. Viel vernunfftige Leute hielten Fahl fur eine Anzeigung, dass Schlesien in ein abfal kommen und Schaden liden wurde wie hiernach geschehen.

Dieser Narr ich hernach auf anordnung der Hertzogs Bolislaus allhero gebracht worden, und fur dem Kopffentor auf Platz so voriger Zeit gantz eben und Lahr gestanden. itzo aber die Kirche S. Wolfgang stehet, enthauptet worden und nahe anstadt graben, da dass steinerne Creutz eingemauert begraben wordem”.

„29 lipca Bolesław o imieniu drugi, ostatni książę Świdnicy zmarł, miał syna, również o imieniu Bolko, który mieszkał z ojcem. Roku 1347 w styczniu, w zamku Bolków. (Który wziął nazwę od Bolesława, który go zbudował.) Podczas  ćwiczeń z błaznem, rozzłościł go i błazen rzucił w księcia cegłą zabijając go; został pochowany w klasztorze w Krzeszowie, gdzie znajduje się cegła jako dowód. Wielu rozsądnych ludzi uważało to za zwiastun upadku Śląska i poniesienia szkód, jak to miało miejsce później.

Tego błazna, na rozkaz księcia Bolesława, ścięto i pochowano pod główną bramą, blisko miasta gdzie obecnie znajduje się kościół S. Wolfganga, tam też wymurowano kamienny krzyż”.

Analizując obie te wzmianki o potomku Bolka II można dojść do przekonania, że zostały one wpisane do kroniki z różnych źródeł, pochodzących od różnych autorów, choć podobnie dopełnione wiadomością o miejscu pochowania Błazna.

Druga wzmianka wypełnia rok 1368 kroniki-rocznika, w wieści przy tym o 1347 roku nadrabiając brak tego roku w kronice, wypełnionego wyszczególnieniem cennych kamieni w koronie Karola IV. Wymieniony kościółek S. Wolfganga za Kopańską Bramą został zbudowany w 1503r. ,zniknął zaś z powierzchni ziemi w 1633r. podczas oblężenia Świdnicy przez wojska sasko-brandenburskie. Tedy ustęp o miejscu pochowania tragicznego Błazna musiał być zapisany po 1503r., a jeszcze w czasie istnienia kościółka, więc przed 1633r.. Probostwo świdnickie musiało wiedzieć, na jakim terenie buduje się nowy kościół, i prawdopodobnie zajęło się wówczas grobem przy fundamentach. 

Tekst ze str.61 ,szczególnie zdanie o upatrywaniu przez ludzi posępnego omenu w sprawie zginięcia ostatniego Piasta świdnickiego ,wskazywałby na to, że Faber i Cureus znali ten tekst właśnie, skoro powtarzają go niemal dosłownie. Musiał więc być on dla historyka-Fabera dostatecznie starożytny i wiarygodny w połowie XVI wieku, a kto wie, zważywszy na styl, czy nie pochodził z początków XVw., sprzed 1423r., kiedy to husyci zrujnowali grobowce Piastów w Grysowii, zdewastowali archiwum i najpewniej “zagubili” cegłę którą Boleś został zabity. W roku 1949 pokazywano nam w Świdnicy na plantach głaz-kamień, na którym miała być wykuta data “1347” oraz litery “J.T.”, nie zdobyliśmy jednak pewności czy tak było istotnie. 

Kronika nasza nie jest identyczna z kroniką rękopiśmienną świdnicką, o której wspomina Bruno Rosner w publikacji, “Etwas von den Bolkonen” (Schweidnitz 1893), powołując się na świadectwo bibliotekarza zamku Furstenberskiego J. Endemanna, który “in einer alten schlessischen Chronic, richtiger Schweidnitxischen Chronik” (Ms.fol.,14), znalazł i wypisał o synu Bolka II to samo, cośmy znaleźli w naszej kronice, wszakże nie w pełnych i ciągłych ustępach, lecz dopełniane szczegółami, np. o miejscu pochodzenia Błazna, obcą ręką na marginesie. Być może,iż ta kronika Endemanna jest oną starszą kroniką świdnicką, którą jakaś urzędowa komisja uwiozła z biblioteki probostwa Świętego Stanisława przy Bazylice. Endemann sądzi,że jego kronika składała się z dwóch części, dwóch autorów; jeden z nich protestant, pisał ją do 1618r. i czerpał wiadomości ze źródeł oryginalnych, dokumentów, kronik domowych. Następca jego prowadził kronikę do 1630r. Kto ją dopełniał dopiskami marginesowymi i skąd je czerpał - nie wiadomo. Prawdopodobnie nasza kronika świdnicka jest wiernym odpisem tamtej Endemannowskiej, z wciągnięciem do tekstu dopisków marginesowych oraz z dopełnieniami własnymi do 1680 roku."

 

Czy Bolko II Mały miał syna? Czy podpisując umowę ślubną swej bratanicy Anny z Karolem IV, z aneksem o zrzeczeniu się całego dziedzictwa (z zachowaniem oprawy wdowiej) na Luksemburgów, podpisał tym samym wyrok śmierci na swojego syna, który to wyrok wykonał błazen Jacob Thau?

Ocenę pozostawiam Państwu.

Dodam tylko ,że po bezpotomnej śmierci Bolka II i mariażach i układach z książętami pomorskimi, cała Odra, od źródeł do ujścia znalazła się w granicach Luksemburgów a od północy Luksemburgowie graniczyli z zakonem krzyżackim. W 1392r. za pośrednictwem Władysława Opolczyka padła propozycja rozbiorów Polski:

“Będąc sam na sam przedłożył Naderspan Wallenrodowi plan zamierzający ni mniej ni więcej tylko detronizącyę króla Polskiego i zupełny rozbiór królestwa. W tej myśli rzecze Opolczyk do Krzyżaka: Mój pan król Zygmunt pan margrabia Morawski xiążę Gorlicki Jan 2 xiążę Rakuzki Wilhelm i ja uradziliśmy jednozgodnie wtargnąć zbrojnie do Polski w czem i król Rzymski Wacław chce nam dopomódz Owoż wzywają was ci panowie abyście także przyczynili się do tego ze swojej strony. Na co Wallenrod: Nie wiemy zaprawdę co wam na to odpowiedzieć w tej chwili. A Opolczyk: Słuszna namyśleć się przed czynem. Ale nie wiecie jeszcze o co właściwie idzie. Uradziliśmy tedy aby odtąd nie było wcale króla i królestwa Polskiego a to takim sposobem, wszystek kraj na północ od Kalisza z Mazowszem należeć odtąd do Prus, wszystko co leży ku południowi od Kalisza z Krakowem Sędomierzem Łęczycą Rusią Czerwoną i podgórzem przypadnie królowi Węgierskiemu, zachodnią zaś stronę od Warty ku Wielkopolsce posiedzie król Rzymski Wacław i xiążę Gorlicki Jan.” (Karol Szajnocha “Jadwiga i Jagiełło 1347-1413” na podstawie Johannes Voigt “Geschichte Preussen).

Krzyż pokutny z inicjałami J.T. i datą 1347

Epitafium księcia Bolka III w Mauzoleum Piastów Śląskich w Krzeszowie.

Tłumaczenie:

“W kwiecie wieku przekwitł dotknięty raną śmiertelną i padł ofiarą śmierci najmiłościwszego księcia świdnickiego Bolesława syn Bolesław, przesławnego rodu nadzieja przesławna, którego kości razem z pochowanymi prochami fundatorów owego Domu ponownie w tym sarkofagu złożyła wdzięczna potomność krzeszowska w roku 1738. Wiedz przechodniu, że my wszyscy prędzej czy później podążamy do jednego celu wieczności. Niechaj tobie, który to czytasz lub słyszysz, łaskawi niebianie uczynią tę wieczność szczęśliwą i błogosławioną.”

 

---

tagi:

	Gotoxy76
	4 marca 2024 12:05

28     1308    11 zaloguj sie by polubić